Ik was een keer in een cafeetje in Schoorl met mijn jongste dochter, Carmen. Er was een vrouw aan het werk die na een praatje ineens vertelde dat ze me had gevonden op Instagram, en dat de dingen waarover ik schrijf zo resoneren bij haar. Het geld-thema, onconventioneel leven, enz. Ze had het over ons boshuisje nu, en over dat we ons eigen houten huis gaan bouwen. ‘Hoe doé je dat? Hoe is dat mogelijk?’ Ik had even geen antwoord. Het enige dat ik wist te zeggen was iets van ‘jij kan het ook, misschien moet ik er eens iets over opschrijven’. Ze gaf aan dat ze dat heel fijn zou vinden. Ik krijg best vaak vragen hierover, dus ik heb wat ik opschreef in deze blog gegoten, en het nog wat verder uitgeklapt en aangevuld.

Ik liep nadenkend het cafe uit, van ja, hoe gaat dat nou? Kort en bondig? Ik ken natuurlijk de wet van aantrekking.. Manifesteren. Maar ik weet ook dat als ik daar niks van af had geweten, dat dit huizenverhaal ook gelukt was. Net als alle andere keren in het leven, van kinds af aan, dat ik dingen naar me toe trok. Net als jij. Het zijn uiteindelijk allemaal termen en woorden voor dingen die we van nature weten en doen. En als het even kan is het ook wel fijn om geen quantum physics specialist te hoeven zijn om gelukkig te worden. We willen vooral gewoon léven, toch?

Al snel kwam in me op dat je, als je een leven wilt creëren die je écht wilt, die echt past, waarin je je meest onmogelijk lijkende verlangens kan vervullen, je éérst goed uitgelijnd moet zijn met wie je bent in de kern. Ken jezelf.

Een wedervraag van mij zou dus kunnen zijn: ís hoe ik het doe, en wat ik heb écht wat jij wilt? Is dat voor jou?

Wanneer dingen (nog) niet lukken, niet ‘willen’, heeft dat te maken met hoe goed we onszelf kennen. Wanneer je jezelf niet goed kent krijg je verlangens. En wanneer je niet vervuld bent of onvrede voelt, wil je al snel iets dat een ander heeft, kan of ervaart. Logisch, je kijkt immers niet naar binnen, maar buiten je. Pas als je naar binnen gaat kijken en gaat onderzoeken, schuifel je steeds dichter naar je kern toe.

Om jezelf goed te leren kennen is het nodig te zien wie jij was als kind. Het is een proces van achteruit gaan, in plaats van vooruit en naar buiten gericht zijn. En zoals met alles, we kunnen niet de hoogte in groeien zonder onze wortels diep in de grond hebben. Trust me, I tried.

Een goede meetlat is voor mij altijd:
Wie ben jij ten opzichte van de anderen? Onderzoek dit. Onderscheid hoe jij naar dingen kijkt. Wat JIJ wilt, ook al lijkt datgene dat de ander heeft jou ook zo fijn. Ook al levert dat wat die ander doet diegene zoveel op. Ook al denk je dat het succes van de ander ook jouw succes zou moeten zijn. Van die ander is er al een exemplaar op de wereld. Wie ben jij? Je kan je dan gaan onderscheiden en losmaken van wat de rest wilt en nodig heeft. Je weet dus wat echt voor jou is en wat je lekker kunt laten varen. Je ontstijgt de ruis. Dat is een immens krachtige, magnetische plek om te zijn.

Je kunt jezelf alvast de volgende vragen stellen.

Wat is voeding voor jou?
Als je jouw innerlijke wereld zou omschrijven of schilderen als een landschap, hoe ziet dit landschap er dan uit?
Waar, op welke plek of met welke bezigheid of in bijzijn van wat voor mensen, floreer je? Waarom?Waar gaat je hart van kloppen?
Waar ging je van aan als kind?
Wat zou je ECHT willen, als álles kon?
Van welke droom wordt je diep van binnen het meest blij, ontspannen en geaard?

Het weten van wat je in ieder geval níet wilt is waar het meestal mee begint. Dit is enorm waardevol, dus heb daar aandacht voor. Zodra je gaat samenvallen met jezelf ben je als vanzelf die ‘vibrational match’ tot wat voor jou de bedoeling is, op alle vlakken. Dan ga je je vanzelf (!) uitlijnen met je puurste verlangens en dromen. Groot en klein. Daar hoef je de stappen van manifesteren dan niet voor uit je hoofd te kennen, want die bewegen zich dan gewoon door je heen, die ken je al lang, ze zitten ingebouwd in je systeem.

Enne, ons huis staat er nog niet. En we moeten het geld nog bij elkaar krijgen om het te bouwen. Dus ik zit er middenin. Met het volste vertrouwen dat het goedkomt. En zo niet, dan tóch. Snap je?